Hoe gaat het ermee?
Verhalen van nieuwe eigenaars.
Deze jeugdfoto van langhaarreu Djordie, die wegens emigratie
van z'n baas een nieuw thuis zocht, stond medio 2000 op de site. Van zijn nieuwe
eigenaar kwam het volgende bericht:
18 februari 2001 Van: Olga van Oosten
<o.oosten@planet.nl>
Aan: pqvvliet@solcon.nl <pqvvliet@solcon.nl>
Onderwerp: Tweedehands hond, genaamd Jorny
Hallo,
Graag zou ik jou nog bedanken voor de bemiddeling bij de aanschaf van onze hond
Jorny. Theo heeft ons een goede opgevoede hond achtergelaten, nadat hij is
vertrokken naar Australië. Hij is nu een half jaar bij ons en wij zijn erg gek
op hem en hij op ons.
De ganzen vindt hij nog steeds zeer bijzonder, zodat wij erg moeten oppassen dat
ze niet kan mollen.
Olga Peters
Deze foto stond in 2001 op de site. Het zijn de
moeder en een zus van Lex, die bij zijn derde baas niet geaccepteerd werd door
de andere honden en dus alweer een nieuw thuis zocht..... en dit keer voorgoed,
alsjeblieft! Gelukkig kwam Lex goed terecht. Twee verhalen met een jaar
tussenruimte:
18 september 2001 Name: Karen Smits
Subject: Lex Email: karen@ikwilhet.com
Hallo allemaal,
Sinds gister is ons gezin uitgebreid met de komst van Lex.
Vorige week was mijn oog gevallen op een advertentie op deze site waarin stond
dat er voor Lex een nieuw baasje gezocht wordt.
Al ruim een jaar was ik aan het dubben...wel of niet weer een hond.
Jarenlang had ik een huis vol honden gehad, door omstandigheden kwam werd ik
'hondloos'
Het huis voelde in die tijd (ondanks de drukte van twee kleine kindertjes en een
jong poezengezin) heel erg leeg aan, toch wilde ik geen overhaaste beslissing
nemen en stelde de komst van een hond uit.
Natuurlijk dwaalden mijn gedachten regelmatig af, een aantal weken geleden
gingen we met vakantie en eigenlijk was de beslissing voor mij toen al
gevallen...na onze vakantie zou ik gaan zoeken naar een hond.
Ik had niet echt iets specifieks in gedachten, al denkend en rondkijkend op de
vele sites op internet kreeg ik steeds meer de gedachte dat ik vanzelf een hond
zou tegenkomen. Net of er ergens een hond op mij zat te wachten....en toen las
ik vorige week hier het bericht over Lex.
Mijn hart sloeg een keertje over...ik sloot mijn pc af en dacht na. Want ik
realiseer me heel erg goed dat het niet niks is om een hond van 5 jaar in huis
te nemen die al een aantal baasjes gehad heeft.
Na een onrustig uurtje besloot ik toch een mail te sturen, vrij snel kwam er een
mail terug met antwoord op een aantal vragen die ik gesteld had. Nog diezelfde
avond volgde er een telefoongesprek en werd er afgesproken dat ik zaterdag zou
komen kijken.
De eerste kennismaking met Lex verliep een beetje onwennig, Lex was nieuwsgierig
maar duidelijk ook erg schuchter ten opzichte van die vreemde mensen die kwamen
kijken.
De kinderen waren helemaal weg van 'm, in de tijd dat ik Lex observeerde en
luisterde naar de verhalen van zijn eigenaren had ik al een besluit genomen.
Ik zou Lex een thuis geven.
Gisteravond ging ik Lex ophalen. Hij kwispelde en kwam
ik kreeg een paar lieve likjes van hem. Toen ik hem aanlijnde en mee naar buiten
nam had hij het eventjes moeilijk, maar even later in de auto zocht hij me
alweer op.
De kennismaking met zijn nieuwe thuis verliep rustig. De poezen waren het er
niet helemaal mee eens nog, maar ach wat wil je wanneer je als poes nog nooit
een hond van dichtbij gezien hebt.
Vanmorgen werd Lex wakker gemaakt door twee dolenthousiaste kinderen, de
wandeling naar school vond hij leuk, de grote belangstelling op school echter
maakte hem verlegen en eenmaal weer thuis viel hij in een diepe en lange slaap.
Op dit moment ligt hij onder de tafel, tussen mijn eigen kinderen en mijn
oppaskinderen die daar aan het spelen zijn.
Als ik hem zo bekijk dan weet ik het zeker...ik heb een goede beslissing
genomen. Lex heeft een nieuw thuis.
groetjes
Karen
27 november 2002
Hoi, Het heeft even geduurd maar ik heb
eindelijk deze site weer teruggevonden. Vorig jaar kwam ik een foto en bericht
tegen van Lex. Lex had een beetje pech gehad met zijn baasjes, zijn nieuwe
baasje zocht een ander baasje omdat er teveel conflicten waren met zijn eigen
honden en zo ben ik gaan kijken.
Ik trof een in zichzelf gekeerde niet
onvriendelijke hond die me met een in en in treurige blik aankeek. Mijn dochter
had vrijwel direct contact met hem, ik heb 'm die eerste keer heel rustig een
klein beetje aangehaald maar verder lekker in zijn eigen wereldje laten zitten.
Wel veel gevraagd maar er was niet erg veel bekend over wat hij meegemaakt had,
het enige waar ik op kon varen waren de ervaringen van de mensen waar die het
bericht op de site geplaatst hadden. Op de terugweg in de auto heel veel
nagedacht of ik wel of niet deze stap zou zetten. Tijd had ik genoeg, daar lag
het niet aan, maar ik wilde wel heel erg zeker weten dat wat er ook zou
gebeuren...ik ervoor zou kunnen zorgen dat Lex zijn laatste jaren in alle rust,
in een warm gezin, kon beleven. Omdat ik zelf bekkeninstabiliteit heb was het
een beslissing die ik niet zomaar genomen heb, toch heb ik de volgende dag laten
weten dat ik Lex definitief zou komen halen.
Opnieuw de hele afstand gereden, dit
keer was ik alleen. Lex was vreselijk in de war en raakte bijna in paniek toen
ik hem meenam, in de auto kroop ie bijna op schoot. Eenmaal thuis heeft hij 't
hele huis besnuffeld, verloor mij geen tel uit 't oog, was de eerste nacht erg
onrustig. De tweede dag merkte ik al ietsje rust bij hem, de derde dag
presteerde hij 't om bijna 12 uur achter elkaar te slapen! Gaandeweg begon hij
vertrouwen te krijgen in het feit dat ik soms wel eens even wegging, maar toch
altijd weer terugkwam. Van de buren hoorde ik dat hij af en toe op een heel
droeve manier liet horen dat hij zich alleen voelde, maar na verloop van tijd
verdween ook dat. Lex ontwikkelde zich tot een opgewekte hond, die ook geen
probleem meer had met 'Dominante' mannen zoals mij verteld was in het eerste
kennismakingsgesprek. Ook ging hij gaandeweg meer begrijpen van het gedrag van
andere honden, er was me verteld dat hij niet echt kon spelen met andere honden.
Wanneer ik hem observeerde kreeg ik het idee dat hij simpelweg niet begreep wat
spelen was, hij keek ontzettend vaak naar mij of kwam even bij me staan alsof
hij bevestiging en goedkeuring zag.
Momenteel heeft hij een aantal vaste
speelkameraadjes hier in de buurt waar hij heel vrolijk op afrent wanneer we ze
tegenkomen tijdens een van onze wandelingen. Naar pups toe vertoont hij heel
mooi gedrag, hij laat ze spelen, stoeit met ze, en is soms ook beschermend ten
aanzien van andere honden die dan langskomen, maar dit alles wel op zijn eigen
vriendelijke manier.
De droeve blik in zijn ogen is er nog maar
zelden, in plaats daarvan zie ik een opgewekte en soms ondeugende blik. Hij is
met mij en mijn kinderen mee verhuisd, dat leverde wel weer even wat onrust op
maar nu we een paar maanden verder zijn is hij weer de Lex zoals ik 'm ken.
Lex heeft zijn plekje gevonden, en wij
ons plekje bij hem.
groetjes
Karen Smits
Lex (Alexo Alvero
Bize-Arkadas) voorjaar 2003. Foto: Karen Smits
Bram
zocht een nieuwe baas omdat de combinatie hond + baby voor de eigenares te veel
werd. Als pluspunt van Bram werd vermeld, dat hij zo goed met andere honden kon
omgaan. Hij heeft het op zijn nieuwe adres dan ook best naar z'n zin:
27 april 2004 Van: jan.vanhijum
jan.vanhijum@home.nl Aan:
<pqvvliet@solcon.nl>
Onderwerp: Herplaatsing
Wij hebben half november een herplaatsing opgehaald, Macho Bram Langhe van het
Noordererf. Hij komt uit Zaandijk. Hij is ondertussen 5 maanden bij ons en het
gaat heel goed. Samen met onze twee andere honden ( een kruising van 9 jaar en
een langhaar van 2 en een half) speelt hij de hele dag. We hebben een
gehoorzaamheidscursus met hem gedaan en mijn man kreeg als cijfer voor
verhouding baas/hond een 8. Bram is trouwens als hoogste geslaagd qua aantal
behaalde punten.
Bram is een hele lieve en rustige hond. Luistert goed en kan heel goed met
andere honden. Onze langhaar teef wordt binnenkort gedekt, kan Bram straks met
een heleboel hondjes spelen.
Irma van Hijum
Naschrift: Bram heeft helaas niet
lang bij ons mogen blijven. Hij ging eerst zo leuk met onze andere honden om,
maar in de maanden nadat ik het bovenstaande schreef werd dat steeds minder. Hij
werd echt agressief tegen ze, en ook tegen ons werd hij minder vriendelijk. Op
een ochtend toen wij van bed kwamen kon Bram niet meer opstaan. Direct naar de
dierenarts gesneld en die constateerde een hernia. Samen met de dierenarts
hebben we besloten dat het beter was voor Bram en ons om hem in te laten slapen.
We hebben hem laten cremeren en daarna laten uitstrooien. Wel jammer dat het zo
moest eindigen maar het is niet anders.
Irma van Hijum